De Boeddha sprak over lijden en de oorzaak van lijden. Voor de Boeddha was de oorzaak het verlangen dat de dingen anders zijn dan dat ze zijn, dat de wereld waarin ik leef anders is dan dat hij is, dat de mensen waarmee ik samenleef anders zijn dan dat ze zijn, misschien mijn collega’s, mijn partner, misschien ikzelf. Misschien wens ik wel dat ik anders was dan dat ik ben.

Heel veel van onze negatieve gemoedstoestanden wortelen in die wens dat het leven anders is dan dat het is. Ongeduld, irritatie, teleurstelling, kwaadheid, maar ook hebzucht, ze wortelen allemaal in dat verlangen. Dus het is goed dat we als beoefenaars van het boeddhisme proberen betere mensen te worden, in de zin van geduldiger te worden, liefdevoller, opener naar de ander, meer accepterend. Maar hier zit een ‘addertje onder het gras’ want proberen een beter mens te worden, proberen allerlei kwaliteiten te ontwikkelen waarvan we hopen dat het ons leven mooier of makkelijker zal maken, wortelt ook in verlangen, een heel subtiel verlangen. Er is nog altijd niet het volledig accepteren van wat ik nu ben. En het is dan ook niet voor niets dat hoeveel we ook proberen, we het ideale einddoel nooit werkelijk schijnen te bereiken. Het is het verlangen dat de kar trekt en de teleurstelling volgt in het spoor en met een beetje pech raken we gedesillusioneerd en laten we de oefening varen.

Een dieper inzicht is hier nodig en dat inzicht geven we nu al als het ware vorm in dit stil zitten. Kan ik stilzitten, ontspannen, zonder dat ik mezelf dwing? Kan ik stilzitten, niet alleen lichamelijk maar ook geestelijk, mentaal, zonder dat ik mezelf dwing? Het is als buiten in de wind zitten. Je gaat je niet druk maken over “moet ik meebewegen of moet ik verzet plegen, weerstand bieden tegen de wind?” Simpelweg ontspan en rust in jezelf en laat de wind waaien om je heen. Je voelt de wind maar je hoeft niets te doen. Kunnen we zo zitten? Laten we vooral niet gaan verlangen om zo te zitten. Ontspan, laat het verlangen maar gaan. Eenvoudigweg zit en zit stil en laat de wind van het leven maar waaien. Laat maar komen wat wil komen, al is het een gevoel van verlangen of van weerstand. Ontspan, verzacht en dit met een open hart en geest die als het ware de wind van het leven omvat.

Het leven is niet je vijand, jijzelf bent niet je vijand die je moet overwinnen. Je hoeft zelfs jezelf niet te ontstijgen. Ben gewoon en zie dan dat er geen spoor meer achter je gelaten wordt waarin het lijden je volgt. Dus uiteindelijk zitten we met een glimlach, maar verlang niet naar die glimlach. Laat hem maar komen in zijn eigen tijd. Rust in jezelf, rust in het zitten in de wind. Soms is het een licht briesje, soms stormt het en voel je de druk van de wind op jezelf. Maar blijf ontspannen zitten en laat de wind maar waaien.

* * * * *