Niet dat onze rationaliteit en emotionaliteit en intuïtie onbelangrijk zijn, maar we maken ze belangrijker dan dat ze zijn, we maken ze vaak ieder tot een waarheid. Voor sommigen is dat de rationaliteit, voor sommigen de emotie, voor sommigen de intuïtie. Wanneer we alle drie loslaten en ons aarden, komen we te ‘zitten als een berg’, komen we te zitten met kracht die voortkomt uit dat stevig zitten in het moment zelf. In dat stevig zitten, dat stevig staan in het moment zelf, worden rationaliteit en emotionaliteit en intuïtie bevrijdt van het ‘kleine zelf’, dat zich maar al te vaak met één van die drie identificeert en ze ziet als waarheid.

Terugkomen naar niet-weten is niet terugkomen naar een naïeve onwetendheid want tenslotte is dit moment het eindpunt van een geschiedenis; het zit vol met informatie. Wanneer we terugkomen naar niet-weten kunnen we werkelijk heel open luisteren. En dat luisteren wordt ondersteunt, uiteindelijk met onze ratio, met onze emoties, en onze intuïtie. Die helpen ons te weten wat te doen en wat niet te doen.

Dus laat de beweging één zijn van een dalen, van een landen. De hemel, het paradijs, ligt niet ergens boven je maar onder je. We hoeven niet op te stijgen, we hoeven alleen maar wéér te landen en te ‘zitten als een berg’. Laat maar zijn wat gaande is op de flanken van de berg en in de berg. Laat maar zijn wat buiten jou gaande is en in jou gaande is. Aard je, niet-wetend, en ontspan.

*     *     *     *     *