We hebben zojuist de ceremonie van Acalanātha gevierd. ‘Acalanātha’ is een Sanskriet woord dat ‘De Standvastige’ betekent. Acalanātha staat symbool voor dat in ons wat standvastig is, het ‘onbeweeglijke’ in deze wereld die continue in beweging is. Hij wordt daarom soms afgebeeld als geketend aan een rots, geketend aan wat niet beweegt. En in zijn handen heeft hij de lasso en het zwaard om dat in zichzelf te vangen wat hem doet bewegen, wat hem doet vastgrijpen aan wat beweegt, met name de onheilzame impulsen. De onheilzame impulsen van denken, spreken en handelen. Hij snijdt die hechting door met het zwaard van Wijsheid want hij weet wat lijden voortbrengt: meegesleurd worden door de bewegingen van de wereld zonder stevig en standvastig te staan. De vlammen achter hem laten die wereld zien, die wereld in zijn negatieve vorm. Het zijn de vlammen van haat, hebzucht en onwetendheid die, wanneer we niet wakker en standvastig zijn, ons lijden [doen] veroorzaken. Wie heeft zich niet ‘gebrand’ aan de wereld?

Het is moeilijk om Acalanātha, standvastigheid, in jezelf te vinden. Vooral tegenwoordig lijkt het een enorme uitdaging te zijn. Men is gauw verveeld, men is gauw uitgekeken op iets. De behoefte aan nieuw vertier en nieuwe afleidingen is groot. Ons geduld is klein, ons lontje is kort. Elk spiritueel pad, wil het werkelijk ons doen leiden naar een diepe vrede van hart en geest, vraagt standvastigheid, vraagt een geduld en toewijding aan het pad. Het vraagt een training van lichaam en geest. Het vraagt een houding die tegen de stroom ingaat. En dit was ook al zo in de Boeddha’s tijd!