Er is een uitspraak van Zenmeester Dōgen, de grondlegger van de Japanse Sōtō-Zen traditie, die hij regelmatig herhaalt in zijn werk, de Shōbōgenzō. ‘Deze geest is de Boeddhageest.’ En met ‘deze geest’ bedoelt hij de geest die je nu hebt, in dit moment, hier en nu. Het is de geest waarmee je gedachten ervaart, emoties, geluiden waarneemt, reuk, smaak; waarmee je herinneringen ervaart en verlangens, pijn en verdriet en vreugde, diepe stilte, ruimte. Het is allemaal één geest. Of er nu onwetendheid is of inzicht, of er nu een ontbreken van verlichting is of het aanwezig zijn van verlichting, het is allemaal één geest. Die ene geest is de Boeddhageest.

Maar wanneer we als het ware afstand nemen van wat we ervaren, - door het te benoemen, te beoordelen -, dan toont die geest zich in de onverlichte staat en de onverlichte modus. Het objectiveren van wat je ervaart brengt meteen een subjectiveren van jezelf teweeg. Er lijkt dan een schijnbare afstand [te zijn] tussen object en subject.

Wanneer we durven samen te vallen met wat we ervaren, er als het ware geen taal aan besteden, dan toont de geest zich in zijn eenheid en zijn non-dualistische modus. En iedereen weet, wanneer je samenvalt met het ervaren, hoe fijn dat is. Want in dat moment vergeet je jezelf. En er is dan ook geen persoon meer met problemen, er is geen persoon meer die iets moet bereiken of vinden, er is alleen maar dit. Het is allemaal de ene geest die zich kan tonen op verschillende manieren, afhankelijk van of we durven samen te vallen met wat we ervaren, of er subtiel afstand van nemen, door weerstand maar ook door verlangens.

Dus zit en durf te laten zijn wat is. Zet je niet op een afstand maar beweeg je ernaar toe. Val samen, ben wat zich toont. Maar doe het stil en onbeweeglijk. Laat je niet meeslepen met wat gebeurt. Zit ook in een figuurlijke wijze, zoals je ook nu fysiek stil zit en dan toont de geest zich als wat die waarlijk is, de Boeddhageest, één en ongedeeld.

* * * * *