We kunnen het leven, ons leven, in zekere zin beschouwen als een dans. Een dans die we tezamen met het leven uitvoeren. En een dans kent verschillende tempi, verschillende ritmes, vele vormen. We zijn in die dans niet diegene die leidt. Wanneer we denken dat we de leider zijn van de dans –en ik heb het over het dansen met een partner – dan raakt de dans wat stijf, wat verkrampt. Het vloeit niet meer zo makkelijk. Want we zijn niet diegene die de dans leidt, het is het leven die de dans leidt. Wij zijn slechts de partner die volgt. Maar zoals het is bij een dans, is het belangrijk dat je goed volgt, niet je aandacht teveel laat verslappen, niet als het ware onachtzaam wordt, achterover gaat leunen want dan loopt de dans ook niet soepel. Het vraagt een opmerkzaamheid, een wakker zijn om goed te dansen. De dans is soms vrolijk, de dans is soms triest, de dans is soms spannend, soms ontspannend, soms lijken we te dansen in het licht, soms in het donker.

Waar gaat de dans heen? Welke stap moet gezet worden. Ben wakker, vooral ook intuïtief, voel aan. Wat vraagt de andere, de partner, het leven die met mij de dans danst? Gaan we naar links, gaan we naar rechts, gaan we naar voren, gaan we naar achteren? Uiteindelijk maakt het niet uit hoe de dans verloopt. Wat uitmaakt is hoe we meedansen, hoe we de dans van het leven zo vrij mogelijk kunnen maken. Een vreugdevolle dans, ook al dansen we in het donker, dansen we in de pijn, dansen we in het verdriet. Het leven danst zichzelf en het kan niet zonder ons als partner.

Biedt jezelf aan maar neem de dans niet over. Het wordt dan geen fraaie dans. De dans wordt het best gedanst door het leven zelf, tezamen met ons.

* * * * *