Het gevoel van eenzaamheid, iedereen is vertrouwd met dit gevoel. Het kan er zijn wanneer je alleen bent. Het kan er ook zijn wanneer je in een groep bent. Ook dan kan je je soms eenzaam voelen.

En de meeste van ons kennen dit gevoel al vanaf onze jeugd. Er word gezegd ‘Alleen word je geboren en alleen sterf je’. Dat is niet helemaal waar want wanneer we geboren worden heeft het begrip eenzaamheid eigenlijk geen betekenis. Voor een baby is de realiteit één en ongedeeld. Het is pas rond, laten we zeggen, het vierde of vijfde jaar dat we bewust worden van onszelf als een ik, een eigen individu, die de wereld aanschouwt vanuit een eigen uniek perspectief. En later voegt zich daarbij nog onze geschiedenis, wat we hebben meegemaakt. Dus dat maakt ons perspectief op de wereld, op de ander, op onszelf, nog unieker. Met dat groeiend bewustzijn van onszelf als een op zichzelf staande individu worden we ook bewust van de ander als verschillend. Dus de ene realiteit, de ene werkelijkheid, raakt voor ons mensen verbrokkelt in ‘ik en de ander’, in een dualiteit. En met dat besef van 'ik en de ander' komt ook meteen het gevoel van eenzaamheid; dat gaat er mee samen. Want uiteindelijk is ons perspectief, en vooral wanneer daar een geschiedenis bijkomt, nooit volledig te delen met een ander. Het is altijd 'ik' die door mijn ogen kijkt, met mijn oren hoort. Het is 'ik' die een persoonlijke geschiedenis heeft. En dat gevoel van eenzaamheid zal ons begeleiden voor een groot deel, zo niet de rest van ons leven.

Natuurlijk biedt de wereld heel wat mogelijkheden en gelegenheden om dat gevoel van eenzaamheid voor een deel te doen oplossen. Het meest krachtige is wanneer we gaan houden van een ander, wanneer er werkelijk liefde is. En dat geeft meteen ook iets heel belangrijks aan: dat liefde ons in staat stelt dat gevoel van eenzaamheid te overstijgen.

Omdat we onze liefde richten op een persoon of op iets anders met uitsluiting van anderen of andere dingen, zal het overstijgen van het gevoel van eenzaamheid nooit compleet zijn. We kunnen het overstijgen wanneer we liefde ontwikkelen voor alles, voor de realiteit zoals die is. Dat betekent dat we niet in strijd gaan met de realiteit zoals die zich aandient, niet ons terugtrekken in weerstand, geen afstand creëren tussen onszelf en een ander of wat zich voordoet. Want het afstand creëren is het benadrukken van 'ik' en waar ik afstand van neem en dat maakt het gevoel van eenzaamheid weer pregnanter. De meeste religies leggen niet voor niets de nadruk op liefde want liefde is de beweging naar iets of iemand toe. En hoe completer die liefde is, hoe meer het gevoel van eenzaamheid zal oplossen zonder dat we onze unieke perspectief, onze individualiteit verliezen. Dit alles is een groeiproces, we worden volwassen.

Het splitsen van de ene realiteit in ik en de ander is noodzakelijk om te kunnen functioneren in een wereld die bestaat uit een wereld van individuen en dingen. Maar we kunnen ook verder blijven groeien, spiritueel volwassen worden en die splitsing overstijgen. En dan zullen we nooit meer eenzaam zijn, of we nu alleen zijn of met anderen. En ons gevoel van eenzaamheid heeft dan niks meer nodig om tot een oplossing te komen, het is er simpelweg niet meer. Onze liefde kan vrijelijk gegeven worden aan alles en iedereen.

Het is voor die rede dat wanneer we in meditatie zitten, we alles laten komen zoals het komt. Ga geen strijd aan, schiet niet in de weerstand, geef het je liefde. Dat betekent: laat het zijn voor wat het is zoals het is. Het is de ene realiteit in de vorm zoals het zich aandient, tijdelijk en vergankelijk. Uiteindelijk zal je zien dat alles eigenlijk jouzelf is. Ik en de ander, de ander en ik, het is één geheel en het manifesteert zich als tegenstellingen, als variatie, net zoals golven op de zee. Vele golven betekent niet dat de zee is opgebroken in stukjes. Het blijft één geheel.

* * * * *