Er is een uitspraak in de bijbel: ‘Behandel de ander zoals jijzelf behandeld zou willen worden’. Een uitspraak die, wanneer we hem horen, zo vanzelfsprekend klinkt. ‘Behandel een ander zoals jij behandeld zou willen worden.’ Natuurlijk, wie kan het daarmee oneens zijn? En toch, hoe moeilijk is het in het dagelijks leven om dit werkelijk toe te passen. Hoe vaak klagen we niet tegen onszelf dat we niet gezien worden, of gehoord worden, dat anderen te kritisch zijn of weinig geduld tonen met ons.

Wanneer we mediteren wordt het soms pijnlijk duidelijk hoe weinig geduld we met onszelf hebben, hoe kritisch we zijn naar onszelf, hoe we eigenlijk niet werkelijk naar onszelf kijken, niet werkelijk naar onszelf luisteren. We verlangen het van een ander, maar schieten er zelf steeds in tekort. En misschien is het daarom moeilijk om de anderen te behandelen zoals wijzelf behandeld willen worden. Sterker nog, de ander goed behandelen gaat ons vaak wat makkelijker af dan onszelf goed te behandelen.

Als we het van een ander laten afhangen dan is het nooit genoeg. Wanneer is het voldoende in het gezien worden, in het gehoord worden, in het geaccepteerd worden? Als ik mezelf niet kan accepteren zal er altijd een knagend gevoel zijn, een ontbreken van dat laatste stukje dat niet door een ander ingevuld kan worden.

Het zitten in meditatie is de gelegenheid om, zoals Zenmeester Dōgen zegt, "de blik naar binnen te richten", naar onszelf. En kijk en luister eens met een zachtheid naar jezelf. Wie ben je, wat ben je, kan je het helemaal omarmen met alles wat bij jou hoort, je mooie kanten, je minder mooie kanten, je moeilijke emoties, je pijnlijke herinneringen? Kun je met jezelf zitten, twee keer een half uurtje, met een open hart en met geduld, jezelf volledig de ruimte geven om te zijn? En hoe meer we dit oefenen en uiteindelijk kunnen, hoe meer we opeens die ander die ruimte kunnen geven om te zijn voor wie en wat ze zijn.

‘Behandel de ander zoals je zelf behandeld wilt worden.’ Wanneer we onszelf goed behandelen, zal dat uitvloeien naar alle anderen. En als we dit gezamenlijk doen, zetten we werkelijk een echte stap naar een meer harmonieuze samenleving. En het begint allemaal met heel even de tijd te nemen en eens open en zonder een kritische stem naar jezelf te kijken, met een vriendelijk stilzwijgen, gewoon ervaren. In wezen heel eenvoudig maar met grote consequenties, voor jezelf en anderen.

* * * * *