Deze tijd vraagt waarschijnlijk heel wat van ieder van ons. Thuiswerken, de [onzekere] toekomst, en dat allemaal afgezien van het feit tot ieder besmet zou kunnen worden. Deze tijd heeft zo zijn uitdagingen en dat kan ons ook iets heel waardevols brengen.

We zijn allemaal opgegroeid in een tijd en in een land waarin er veel zekerheden zijn: de zekerheid van een veiligheid, door de overheid als het ware gegarandeerd via politie en wetten. Er is een vangnet, economisch en sociaal; iemand die zijn werk verliest krijgt een uitkering. Er is een vangnet wat gezondheidszorg betreft; er zijn huisdokters, ziekenhuizen, specialisten. En we hebben allemaal de vrijheid om te doen wat we willen doen, bijvoorbeeld om samen te mediteren.

Er zijn vele plekken op de wereld waar die zekerheden helemaal niet bestaan, waar er een chronisch tekort is aan voedsel of medische voorzieningen, een chronische tekort aan veiligheid, een chronisch tekort aan vrijheid. Nu we deze crisis meemaken, die eigenlijk – als je het goed bekijkt – nog heel beperkt is omdat we zo goed georganiseerd zijn in dit land, hebben we de kans om ons mededogen te verdiepen met diegene die leven zonder die zekerheden. Misschien gaan wij nu voelen en merken wat het betekent wanneer er iets is dat ons bedreigt qua gezondheid, qua werk of qua samenleven met je partner, kinderen of anderen, en kunnen we hopelijk dieper gaan begrijpen hoe het voor anderen is die dit op een veel groter en dieper niveau meemaken.

Misschien kan de crisis uiteindelijk de rots zijn waarop ons hart kan openbreken. Want zekerheden, en vooral er gewend aan te raken, kan het hart soms wat hard maken, wat afgesloten doen raken van het grotere geheel. Een crisis zoals we die nu meemaken in dit land en de landen van de wereld, kan ons helpen om het hart weer open te laten gaan en om het mededogen daaruit te laten ontspruiten, het mededogen voor de ander. Wanneer het mededogen zich ontvouwt, beseffen we wat het kostbaarste is. En dat zijn zeker niet onze zekerheden, dat wat we hebben vergaard aan bezittingen, of aan roem en bekendheid, maar het is dit moment van leven, van zijn.

Dit moment omvat niet alleen jezelf maar de hele wereld. Het omvat de anderen waarmee je samen leeft, het omvat de aarde waarop je leeft. Als we kunnen gaan inzien dat dit moment met alles wat aan dit moment vorm geeft het belangrijkste is, dan kunnen we niet onverschillig meer leven. Dan kunnen we ons niet meer terugtrekken in zekerheden en het hart laten verharden. Dan leven we waarlijk tezamen met al wat leeft, met al wat is. We kennen dan geen eenzaamheid meer, want hoe kan je eenzaam zijn als je ondeelbaar samenleeft met al wat leeft en al wat is? Al wat je doet zal doortrokken zijn van een mededogen want je kan niet meer onverschillig blijven. Dit moment van jou zijn, is dit moment waarin alles is, het is dit moment waarin iedereen is en die twee zijn niet te scheiden.

Dus laten we nu samen stilzitten en omvat met je hart al wat is en al wat leeft. Hoe doe je dat? Verzacht, ontspan en laat je geest heel ruim worden; wordt vriendelijk. Figuurlijk gesproken, omarm dit moment zoals het is. En dat is genoeg. En als deze meditatie afgelopen is laat je hart dan open blijven, laat je geest open blijven. Alles wat je ontmoet, iedereen die je ontmoet, elk moment weer, is dit moment van zijn, is dit moment van wat jij bent.

* * * * *