En dan is er de internationale reactie van overheden, die het toch niet kunnen laten om achter de ene of de andere partij te gaan staan. Zich uit te spreken met soms wijze woorden, maar meestal vrij domme en ondoordachte woorden die niets bijdragen aan het bereiken van waar we eigenlijk allemaal naar verlangen, en dat is vrede. De Boeddha zei het al in de Dhammapada, haat wordt nooit opgelost door meer haat.

Dus nu is een goed moment om terug te keren naar de stilte van het hart. Naar die ruimte van het hart waar geen ‘ik’ en ‘de ander’ is. En waar geen verschillen zijn, is geen haat en hebzucht. En als je voelt, in je eigen lichaam en geest, dat er nog sporen zijn van haat en hebzucht – alhoewel we het nooit voor onszelf zo zullen benoemen –,  ga dan dieper in de stilte van je eigen hart tot je dat punt bereikt waarin er geen ‘ik’ en ‘een ander’ meer is. Waar inderdaad de vrede is. Waar alles een eenheid vormt in die vrede, in die stilte. En wanneer we ons door het leven begeven, verlies die plek niet.

In die zin is stilte soms krachtiger dan woorden, vooral wanneer we het gezamenlijk doen. Onze stilte kan ook een protest zijn. Het is niet per definitie het maar accepteren en mee gaan met wat is. Niet meebewegen met de golven van emoties en overtuigingen, maar stevig in de ruimte van je eigen stilte van het hart staan, kan heel krachtig zijn. Dan wordt je wat ongevoeliger voor wat er over je heen wordt gestort aan dommigheid en propaganda.

Dus keer terug naar de stilte van je hart. Daarin verlies je alle onderscheid, daarin verlies je jezelf. Maar ben daar niet bang voor.  Je vindt iets groters dat waar is en dus kostbaar in deze wereld.

*     *     *     *