Onze geschiedenis is als een rivier, begint heel klein, heel bescheiden als een smal klein stroompje, maar groeit gaandeweg tot een steeds grotere en machtige rivier. Andere riviertjes, zijstroompjes, voeden water aan en naar mate de rivier zich een baan slingert door het landschap, wordt de rivierbedding steeds dieper. Het water in die rivier krijgt een steeds grotere kracht. Elk moment stroomt de rivier verder, als het ware een bedding uitslijtend waarin het kan blijven stromen. En zo is ook onze geschiedenis. Hij groeit over tijd, het zwelt aan. De geschiedenis van anderen voegen soms iets toe aan onze eigen geschiedenis en naar mate we ouder worden krijgt die geschiedenis een steeds grotere kracht. En baant zich als het ware opnieuw en opnieuw een weg in elk moment van leven dat volgt, daarbij onze gedachten, onze emoties conditionerend. We beginnen steeds meer te leven in verhouding tot onze geschiedenis, simpelweg omdat gaandeweg de kracht van onze geschiedenis steeds groter wordt.

Waar eindigt elke rivier? In de zee. In – vanuit het perspectief van de rivier – de grenzeloze wijdsheid en diepte van de zee. Als het nog een bescheiden rivier is gaat dat overgaan in de zee vrij plotseling. Maar grote en machtige rivieren creëren eerst een delta. Ze worden zelf eerst wijd en ondiep. De kracht van het water neemt af voordat de rivier oplost in de zee. Hij dooft uit. Het woord uitdoven is de vertaling van het woord ‘nirvana’ (Sanskriet) of ‘nibbana’ (Pali). Kunnen we onze geschiedenis laten uitdoven? Kunnen we het nirvana binnenstappen, onze geschiedenis achterlatend?

Het verhaal van de rivier en de zee toont misschien aan hoe we dit kunnen doen. Door zelf ruim en wijds te worden. De geschiedenis, onze geschiedenis te ontvangen met die wijdsheid, met die stilte. Als onze geschiedenis al een machtige rivier is geworden, zal het waarschijnlijk eerst overgaan in een brede delta. Ook het dieper liggende water van de rivier komt dan naar het oppervlakte. Zo is het met onze geschiedenis ook. Alles vanuit een verleden kan zich soms tonen in dat wijds en vriendelijk ontvangen van het water, van onze geschiedenis. Maar wanneer we ruim en wijds blijven van lichaam en geest, zal de kracht van dat water, van onze geschiedenis, gaandeweg afnemen. Het dooft uit. Daarmee wordt net zoals het water in de rivier onze geschiedenis vrij gemaakt. Het komt tot rust en staan wij in het leven, in elk moment, vrij. Vrij van de druk van onze geschiedenis, vrij om werkelijk te reageren op de manier waarop ons hart en geest dat ten diepste wenst. Te reageren in relatie met wat zich voordoet, in plaats van in relatie met onze geschiedenis.

Ben niet bang voor je geschiedenis, wat er ook gebeurt is; voor de turbulenties, de stromingen, voor alles wat in de rivier van je geschiedenis aanwezig is. Ben als de zee. Ontvang het water met een openheid, een wijdsheid. Een complete acceptatie want de zee houdt geen druppel buiten zichzelf. Het is een totaal ontvangen. Ben ook niet bang voor de delta, voor de geschiedenis die zich in zijn breedte en diepte aan je toont. Blijf het vriendelijk ontvangen en laat het simpelweg zijn, elk moment weer. Laat het uitdoven en weet je zelf in nirvana.