Ook wij als waarnemer voegen er soms de nodige ingrediënten aan toe zoals verhalen, meningen, voorkeuren en weerstanden, noem maar op. En al die ingrediënten kunnen we waarnemen, evenals de ratatouille van het moment. Wijzelf echter zijn geen ingrediënt en hoewel we dat vaak intellectueel begrijpen, zit het geloof, de gevoelsmatige overtuiging dat we zijn wat we denken en voelen, toch diep in ons geworteld. Het vraagt toewijding in de beoefening om te leren dit verkeerd begrip werkelijk te doorzien.

De grote Indiase Zenmeester Nājārjuna (± 150 - ± 250) kwam tot een diep inzicht van onze ware natuur door de ‘neti neti’-benadering te volgen. Neti neti is Sanskriet en kan vertaald worden met ‘niet dit, niet dat’. Elk ding elke gedachte, emotie, alles wat we zien, horen, aanraken, enz kunnen we waarnemen en zijn we zelf dus niet. Als we deze benadering consequent volgen komen we tot het inzicht dat wijzelf als waarnemer geen enkele objectieve kwaliteit hebben; dat we niet een persoon zijn met allerlei persoonlijke kenmerken maar eenvoudigweg zijn als open ruimte, een ruimte die gewaar is van wat erin verschijnt én van zichzelf. Nājārjuna noemde die open ruimte van gewaarzijn ‘leegte’, een leegte die steeds ‘gevuld’ wordt met de ratatouille van het leven. Deze kan soms pittig smaken, soms zoet, een enkele keer zuur of scherp, en soms wat flauw (de chef van het leven heeft zo zijn dagen!) maar de smaak verandert nooit de lege aard van wat we waarlijk zijn.