Stil zijn opdat wij niet vergeten
Komende dinsdag is er weer dodenherdenking en herdenken we alle slachtoffers van de tweede wereldoorlog; “opdat wij niet vergeten” wordt gezegd. Maar we weten wel beter. Sinds die ramp in de jaren veertig van de vorige eeuw heeft het zich, zij het op een iets kleinere schaal, nog een paar keer afgespeeld: Cambodja, Rwanda, Joegoslavië. Zelfs nu zijn er verschrikkingen gaande in de kampen in China, waar de Oeigoeren zitten opgesloten.
Wij herdenken opdat we niet vergeten, maar we vergeten. Want hoe snel zijn er weer nieuwe gedachten die het begin vormen van het kwaad dat we een ander aandoen. De grootste verschrikkingen beginnen met één gedachte. Een gedachte die verder wordt opgebouwd, gerechtvaardigd, uiteindelijk tot een zienswijze wordt gemaakt, een systeem. Een gedachte die andere uitsluit en sommige insluit. Een gedachte die de eenheid opbreekt van al wat leeft.
‘s Avonds om acht uur zijn we twee minuten stil. Maar wie is echt stil? Wie kan waarlijk zeggen dat hij twee minuten zijn gedachten werkelijk loslaat, dus zijn ‘zelf’ werkelijk loslaat met alle voorkeuren, afkeuren, meningen, opinies? En dat is toch precies wat nodig is willen we eind brengen aan alle kwaad, weer in staat zijn om met die eerste gedachte die scheidt goed om te kunnen gaan, te kunnen herkennen voor wat hij is en weer laten terugzakken in dat open veld van vrijheid en liefde waarin alles en iedereen een plek heeft. Dat betekenen die twee minuten stilte. Maar wat een uitdaging omdat we zo verslingerd zijn aan onze gedachten en ze zo vaak rechtvaardigen. Dus het vraagt oefening. Daarom zitten we nu en we oefenen om stil te zijn ‘opdat we niet vergeten’.
* * * * *
"Wie kan waarlijk zeggen dat hij twee minuten zijn gedachten werkelijk loslaat, dus zijn ‘zelf’ werkelijk loslaat met alle voorkeuren, afkeuren, meningen, opinies?"
