Ieder van ons heeft de wereld wat te bieden, zijn talenten op misschien het werkvlak of in de persoonlijke relaties. Goed zijn in een beroep, goed met mensen overweg kunnen gaan, misschien een fantastische vader of moeder zijn, opa of oma. Maar wat we de wereld ook kunnen bieden is stilte en ruimte. Sommigen denken dat wat we kunnen bieden alleen maar een kwestie is van woorden, meningen en overtuigingen, van actie, doen van dit of dat. Maar een groot geschenk aan deze wereld is het geven van stilte, van ruimte. Want in de stilte en ruimte wordt de bron duidelijk waaruit deze hele wereld van vormen voortkomt, van waaruit ieder en alles voortkomt. Dus door de eeuwen heen zijn er altijd mensen geweest die stil hebben gezeten en stilte aan deze wereld hebben geboden. Ze waren als het ware de poortwachters naar de bron, maar er is geen echte poort. De stilte zelf is de poort. De stilte zelf is de bron. En dankzij het aanbieden van stilte zitten wij nu ook precies zo en bieden stilte aan.

Voor Zenmeester Dōgen was het stilzitten in meditatie, zittend op een kussen, bankje of stoel, een geschenk van onschatbare waarde. De toegang tot de bron. Maar voor hem was het stilzitten in meditatie ook het tot uitdrukking brengen van de bron, het zichtbaar maken van de bron, waardoor anderen misschien geraakt worden en aangespoord worden om ook stil te gaan zitten en te beseffen dat er een vrijheid mogelijk is van alle vorm, van de wereld, van dit lichaam, van deze geest. Ons zitten in meditatie zal bijdragen dat ook zij in de toekomst de bron zullen kunnen vinden. In die zin is het zitten in meditatie een levende traditie, een levende overdracht, een levende transmissie zoals het in het boeddhisme genoemd wordt. Wat zou de wereld zijn wanneer we de poort naar de bron niet meer kennen? Het zal dan wachten zijn op een volgende Boeddha die weer gaat zitten onder de bodhiboom en zegt: "Hier is het, hier was het, hier zal het altijd zijn. Zit met mij en je bent al door de poort."

* * * * *