Samen in stilte zitten. Laten komen wat komt en laten gaan wat wil gaan. Zitten in het hart van de vergankelijkheid. Wij mensen zijn als regendruppels die uit een wolk vallen. Of misschien kan ik het beter vergelijken met sneeuwvlokken. Ze zeggen dat elke sneeuwvlok uniek is, zijn eigen vorm, zijn eigen patroon heeft. En een grote regenwolk kan miljoenen regendruppels of sneeuwvlokken laten vallen. Ieder is uniek. Maar allen zijn het water van de wolk.

En wij zijn als die sneeuwvlokken. Ieder met onze eigen persoonlijkheid en karakter. En sommigen willen een zo'n groot mogelijke plek op deze aarde hebben. Als een sneeuwvlok die zo groot mogelijk wil zijn en een zo groot mogelijk stukje aarde wilt hebben. En als het even kan ook nog vasthouden. Anderen willen bij wijze van spreken de aarde nooit werkelijk bereiken. Maar hoe dan ook, wanneer de sneeuwvlokken op de aarde terecht komen, zullen ze uiteindelijk worden opgenomen door de aarde. Alle sneeuwvlokken verliezen hun eigenheid, hun vorm. En het water wat ze eigenlijk waren wordt opgenomen door de aarde en later weer teruggegeven aan de lucht en dan begint de cyclus opnieuw.

Wij zijn zoals die sneeuwvlokken. Tijdelijk van vorm, als vorm vergankelijk maar als water tijdloos. Als we hiermee stilzitten en dit werkelijk laten inzinken dan verschijnt er vanzelf wijsheid en mededogen. Alles en iedereen die je ziet, die je tegenkomt, is uiteindelijk zoals jij, water in de vorm van een unieke sneeuwvlok. En ieder heeft zo zijn eigen persoonlijkheid en verlangens en wensen. Maar jij en iedereen zal uiteindelijk door de aarde worden opgenomen en weer teruggegeven worden aan die cyclus van geboorte en dood, van ontstaan en vergaan, van vorm en leegte. Zo is het niet alleen met jou als vorm, als lichaam, maar je kan je gedachten, je emoties, al wat in jou plaatsvindt ook als sneeuwvlokken zien. Alleen gaat die cyclus wat sneller. Ook daar is de vergankelijkheid. Doorzie het. En dat inzicht is de basis van wijsheid en mededogen.

* * * * *