Als je de gemiddelde Westerse persoon zou vragen waar hij zit in zijn lichaam, waar z’n essentie van zijn wezen zit in zijn lichaam, zou hij heel waarschijnlijk zeggen: het hoofd. Dat is niet zo verwonderlijk want het hoofd draagt de meeste zintuigen: de ogen, de oren, de neus, de mond. En ook het brein dat in het boeddhisme gezien wordt als een zintuig want daarmee ervaren we onze innerlijke wereld, en met de andere zintuigen de uiterlijke wereld. De enige andere zintuig die niet alleen maar tot het hoofd beperkt is, is de tast. Dat doen we met het hele lichaam.

Als je, in iedere geval een tijd geleden, iemand in Japan zou vragen waar de essentie van zijn wezen zit in z’n lichaam, zou hij waarschijnlijk gezegd hebben: de buik. In het Oosten, en ook in het boeddhisme, is de buik belangrijk. En dat heeft goede redenen. Wanneer we denken dat de essentie van ons wezen in het hoofd zit, dan is het te vergelijken met een bestuurder van een auto die denkt dat ‘ie op het motorblok zit en zich daar zelfs mee identificeert. Dat is een beetje wat wij doen. We zien het hoofd en het brein als het motorblok van het lichaam, dus dat moeten we zijn, dat moet tegelijkertijd de essentie van ons wezen zijn.

Wanneer we de buik nemen, dan nemen we wat afstand van dat 'motorblok'. En het wordt meteen rustiger. Natuurlijk. Net zoals het, wanneer je achter in de auto zit, verder weg van de motor, het rustiger wordt. Er is meer ruimte.

Natuurlijk is het noch het hoofd noch de buik dat de essentie van ons wezen draagt. Je kan aan de essentie van ons wezen geen positie geven. Maar ik wil je uitnodigen om jezelf te visualiseren als mediterend zittend in de buik, in je onderbuik ter hoogte van je handen. Stel je eens voor dat je daar zit in plaats van achter je ogen in het hoofd. En natuurlijk blijven de zintuigen functioneren. Alle informatie komt binnen, het brein verwerkt die informatie maar jij zit als het ware op wat afstand en je laat het allemaal gebeuren, zittend in de buik. En steeds wanneer je merkt dat je als het ware weer achter je ogen bent gekropen, in het hoofd, laat jezelf dan weer afzakken ter hoogte van je handen die rusten in de schoot. En zie dan wat je ervaart, hoe je jezelf ervaart. Niet zozeer je lichaam of je geest, maar veel meer fundamenteel het wezen van jouw zijn.

* * * * *