Zitten in stilte, innerlijk zwijgend zodat we de dingen kunnen ervaren zoals ze komen en zoals ze gaan, zonder commentaar of oordeel, zonder dat we in een verhaal terecht komen. Dus we zwijgen ook als er een gedachte opkomt, we raken niet betrokken bij wat verschijnt. Want zo gauw we betrokken raken worden gedachten een reeks van gedachten en voordat je het weet is het een verhaal en ben je met je aandacht bij wat er in dat verhaal gaande is. Natuurlijk, als het gebeurt en je word je er bewust van, keer terug naar zwijgen. Laat de betrokkenheid los en er is meteen weer stilte, weer ruimte om de dingen te ervaren voor wat ze zijn. De dingen die komen en gaan, de dingen die onbestendig zijn.

Zwijgen is de basis van onze beoefening. Dat betekent niet dat spreken verkeerd is. Maar spreken we vanuit vrijheid of spreken we vanuit een reflex om betrokken te zijn bij wat er ook verschijnt? Wanneer we kunnen laten gaan wat gekomen is aan gedachten, wanneer we onbetrokken kunnen blijven, dan zijn we werkelijk vrij om te reageren zoals we willen, om te zeggen wat we willen zeggen. Dan zijn we vrij om stil te zijn als we willen, stil te blijven als we willen. Ook al komen de dingen en gaan ze weer, ook al verschijnen er gedachten, we blijven stil. Sterker nog, hoe stiller we worden, hoe minder gedachten zullen verschijnen en daarmee wordt de vrede en de vrijheid nog dieper. Zelfs de vrijheid om te denken als je dat wilt, maar ook weer de vrijheid om niet te denken als je dat wilt.

Dus laten we steeds weer terugkomen naar een innerlijk zwijgen, een innerlijk stil zijn en onbetrokken ervaren wat is, wat zich steeds weer aandient, wat steeds weer voorbij gaat.

* * * * *