Zo aan het eind van de vakantieperiode heb ik weer echt zin om samen te mediteren. Alleen is prima maar met anderen mediteren vind ik prettig en ook wat gemakkelijker. Het is natuurlijk onmiskenbaar dat de discipline om een half uur stil te zitten net wat eenvoudiger is op te brengen onder groepsdruk. Maar er is meer. Soms lijkt het echt stiller met een groep dan wanneer je alleen zit, wat op zich eigenaardig is. Een gedeelde stilte kan de meditatie als het ware dragen en verdiepen.

Het delen van de stilte lijkt een fundamenteel aspect van de beoefening te raken. Hoewel binnen Zenboeddhisme wordt gezegd dat ieder zijn eigen pad dient te volgen denk ik dat uiteindelijk elk spiritueel pad gezamenlijk wordt afgelegd. Dat is eigen aan de weg. De intentie van de oefening is onszelf open stellen voor de wereld, onze directe omgeving welkom heten evenals alle beelden en gedachten. Dit samen zitten met alles wat er in dit moment aanwezig is wordt denk ik gevoed wanneer we zitten in de fysieke nabijheid van mede-beoefenaars.

Deze fysieke nabijheid is sinds een aantal maanden minder vanzelfsprekend. We worden van overheidswege aangespoord om fysiek een afstand te bewaren. Direct contact dient vermeden te worden en dat met goede redenen. Niemand wil zelf corona krijgen en zeker niet de bron zijn van een besmetting. Daarnaast ontstaat er ook een soort corona-moeheid wat in sommige gevallen ontaard in disproportioneel verzet tegen regelgeving en regelgevers. Het op natuurlijke wijze kunnen samenleven lijkt onder druk te staan. De afstand tot de ander ontpopt zich als het ware als een existentiële factor waarbij de aanwezigheid voornamelijk wordt beoordeeld op enerzijds risico of anderzijds gedwongen beperking van bewegingsvrijheid.

In onze oefenpraktijk proberen we ons af te wenden van dualiteit en ons te richten op realiteit. En de realiteit is de onderlinge afhankelijkheid van ieder met alles om ons heen. We kunnen nooit alleen oefenen. We kunnen nooit onze oefening verkleinen tot een eiland van vertrouwen. Dat gaat verder dan aandacht hebben voor gezondheid en bewegingsvrijheid van anderen hoewel dat op zich al heel belangrijk is. Eigenlijk zou ik afstand geen factor willen maken binnen mijn oefenpraktijk. Alles wat zich voordoet, op welke afstand dan ook, is dichtbij en hoort erbij. Daarom vind ik het weer fijn om samen met anderen te oefenen, alleen in mijn kamer, via zoom/internet of als de mogelijkheden er zijn in elkaars fysieke nabijheid.

* * * * *